Człowiekowi dano na tym świecie wiele. Gdy się tak zastanowimy to prawie wszystko można nam odebrać…godność, życie, rodzinę, zdrowie. Nawet niektórzy sugerują, że dusze można nam zabrać. Tu bym jednak polemizował. Duszę sami oddajemy.
Cóż to takiego jest „MIEĆ”?
„Mieć” to posiadać?
„Mieć” to dysponować?
„Mieć” to rządzić tym, co się ma?
„Mieć” to władać tym?
Otóż „mieć” oznacza, że mamy na to „coś, co mamy” wpływ i jest on tylko CZASOWY, na chwilę, na dłuższą chwilę, na bardzo długą chwilę, na jeszcze dłuższą chwilę…
Ale na chwilę.
Najdłuższą naszą własnością posiadaną przez nas jest nasze życie. Nie znajduję teraz innego przykładu niż właśnie ten: nasze życie. Posiadamy je, a wiec MAMY od pierwszej sekundy do ostatniej. I to tylko my, nikt więcej. Już z samego tego faktu możemy dojść do jedynego prawidłowego wniosku: życie jest naszą najcenniejszą własnością. Każdy, więc kto nam życie odbiera, de facto nam jego nie zabiera (dla siebie), ale pozbawia nas majątku, naszego jestestwa. Największego skarbu. Drugim wniosek jest taki, że marnuje skarb, bo nie może sobie naszego skarbu przywłaszczyć.
Tak, więc zabieranie życia ma podwójnie katastrofalne znaczenie:
- zabiera coś, na co nie ma wprost ceny
- marnuje coś, co nie ma wprost ceny
Są jednak inne nasze własności, które mamy na zawsze: od pierwszej milisekundy zaistnienia do ostatniej. Podobnie jak życie. O tym za chwilkę. Jako, że życie jest czymś, co mamy nie na chwilę tylko na cały czas, w którym jesteśmy, jest jedyną wartością stałą. A zatem nie przyjaźń, nie działka, nie mąż, dziecko, ale właśnie ŻYCIE, które można określić mianem: MAM JE, czyli określeniem MIEĆ.
Życie się zatem MA. Inne sprawy jak rzeczy, honor, bluzkę, pieprzyk jest tylko w naszym chwilowym posiadaniu, dlatego tak naprawdę nie mają żadnej wartości sensu stricte. Ktoś mi zarzuci w swym sercu nieczułość i barbarzyństwo: przecież dziecko jest moje! Mam je! Jak to nie ma wartości?!
Otóż w porównaniu z naszym życiem, które MAMY, dzieckiem tylko zarządzamy. Ale nie o tym chciałem.
Jest jeszcze jedno coś, co MAMY. Jest to samotność.
Nie chcę zbytnio się rozpisywać, bo zaciemni to prawdę o naszej samotności. Otóż zawsze, w każdej naszej sekundzie życia jesteśmy sami ze sobą. Nikogo nie ma. Ktoś mi powie BÓG JEST OBOK, BÓG JEST ZE MNĄ. Jest owszem, ale właśnie obok. Czeka…
Samotność jest naszym jedynym przyjacielem we wszystkim, co robimy. Nasze sumienie? Jest właśnie częścią naszej samotności. Nasze serce? Jest częścią naszej samotności. Samotność obejmuje swym zasięgiem wszystko, czym jesteśmy, wszystko, co robimy, wszystko co czujemy. Gdy podejmujemy decyzję, z kim w tym ułamku sekundy przed jej podjęciem dyskutujemy? Z Bogiem? Z sumieniem? Z matką? Z przyjacielem?
Owszem, ale decyzje podejmujemy zawsze w obecności siebie, a zatem samotnie.
A zatem SAMOTNOŚĆ MAMY tak jak życie. Od pierwszej sekundy naszego życia, do ostatniej. Wielu się oburzy na mnie i powie: jak podejmujemy decyzje to ma na nią wpływ wiele czynników, zmusza się nas do podejmowania takiej a nie innej, nie miałem wtedy wyjścia, musiałem!
Otóż absolutnie błędnie.
Zawsze jest wyjście. Podjąć inną decyzję. Zawsze możemy.
Jaki jest najważniejszy wniosek z tego faktu, że samotność MAMY?
Takie samo jak z tego, że ŻYCIE MAMY.
Jesteśmy wyjątkowi. Jesteśmy całym wszechświatem dla nas. Jesteśmy jedyni w swoim rodzaju. Nie ma nikogo takiego samego.
I jeszcze jeden wniosek…obrazoburczy?
Nie!
Jesteśmy „na obraz i podobieństwo Boga” – jedyne, co nas różni od Niego jest to, że wariujemy z tego powodu, że MAMY samotność i nienawidzimy jej, brnąc w coraz to gorsze popapraństwo zamiast BYĆ Z BOGIEM. Bo jesteśmy Mu prawie równi, poniżeni TYLKO grzechem.
Grzeszymy z wściekłości, że Bóg mógł nas tak unieszczęśliwić dając na życie i samotność. Nie rozumiemy, że Bóg stworzył nas dla nas samych…właśnie…samych.
PS
Przepraszam za skróty myślowe.
Notka opublikowana także na nowyekran.pl
Komentarze